Een kennis van me ontving op 17 juni 2018 een boodschap van hierboven en vroeg me of ik hiermee iets kon doen. Ik heb dit even laten bezinken om nu tot het besluit te komen dat ik dit graag met jullie wil delen. We gaan een mooie tijd tegemoet en deze boodschap is te mooi en te belangrijk om ergens in een schuif te belanden. Ik hoop van harte dat jullie de inhoud laten bezinken en een moment nemen om stil te staan bij hoe we ons eigen leven leven!
Zie het (leven) als een aula. Je gaat ergens zitten op een plek. Waarom ga je daar naartoe? Omdat die plek is voorzien voor jou. Jij gaat daar leren wat jouw ziel leren wil. Je hebt er overzicht over alles wat je nodig hebt om te weten en te zien. Zie je niet goed, dan ga je een trapje lager zitten. Heb je het al een keer gezien, dan ga je wat hogerop afleiding zoeken en zo komt er weer wat nieuws op je pad. Ga je te hoog zitten, dan zak je vanzelf wel weer af. Maar laat je nooit naar beneden duwen, want dat doet pijn.
Vraag: ‘Waar zit ik momenteel in die aula?’
Antwoord: Dat antwoord had ik wel verwacht. Iedereen wil weten waar hij staat. Of zit in dit geval (hahaha). Evaluatie noemen ze dat, maar geduld is een schone deugd. Het komt. Nooit gehoord van de Dag des oordeels? Alleen niet nu en daar is een reden voor. Deze heet ego, gevoeligheid, meningen van anderen, aanpassen van gedrag enz… En voor wie? Voor iedereen behalve het ZELF. En het ZELF is in deze het enige wat telt. Ervaringen dienen om op te doen. Om het ZELF te ontdekken vanuit het ZELF. Wanneer je dat doet, dan kan je ook niemand anders de schuld geven. En niemand anders jou. Je kwetst alleen jezelf en je heelt alleen jezelf. Vind je het gek wat ik nu zeg? God is onvoorwaardelijke liefde en die zit in ieder van ons. Leer de wereld onvoorwaardelijk graag zien en de wereld ziet jou onvoorwaardelijk graag. Geloof je me niet? De wereld is in materie zo opgebouwd, als een spiegel voor het ZELF. Je kan niet anders dan erin kijken. Er is geen ontkomen aan. Kijk je links of kijk je rechts, overal is er wereld. Door jullie de aarde genoemd. Begrijp je nu ook waarom mensen er vrijwillig uit willen stappen? Ze kunnen niets met de spiegel die ze zien. En het ontbreekt hen om in die kracht te komen. Maar ook zij gaan door. Met of zonder lichaam. Voor de ziel maakt het allemaal niets uit. Die wil alleen maar leren en kent zelden rust. Of toch, want rust en leren worden op een bepaald moment hetzelfde begrip. Alles wordt alles en alles wordt één. Kan je dat begrijpen? In sommige gevallen wel, denk ik dan. Door het geven van concrete voorbeelden, zoals daarnet. Maar in de meeste gevallen is de ziel nog blind. Ze gaat zien door te ontdekken. Noem het inzicht. Noem het bewust worden. Noem het leren. Maar ze gaat zien. En dat kost een prijs. Soms een hoge. Althans, zo ervaren zielen dat. Het wordt ook pijn genoemd. En de prijs is altijd het inzicht waard. Zie het als de geboorte van een kind. Hoe hard een moeder ook lijdt, de pijn verdwijnt zodra ze haar kind ziet en voelt. Zo is het ook met inzicht. Alleen is een baby tastbaar en zichtbaar voor de wereld rondom. Bewijzen noemen ze dat ook. En hoe bewijs je inzicht en bewustwording? Da’s een lastige. Daar moet je kleur voor bekennen. Soms heet die kleur toegeven. Soms heet ze loslaten. Soms heet ze vergeven, maar liefde heet ze altijd. Zonder liefde is er geen rust. Daarom ervaren moeders en kinderen rust in elkaars armen, want liefde brengt rust. Zie hoe alles alles wordt. Alles wordt één. Tot er alleen nog liefde over is. En dat, lief mens, is wat men KARMA noemt. Het groeien van de ziel, met zijn ups en zijn downs, tot er alleen nog liefde is.