Ik las gisteren een tekst over hoe je je kinderen hun pijn moet laten ervaren en dit kwam diep bij mij binnen. Waarom werden we van jongs af aan afgeleerd om onze pijn te verbijten en ons verdriet te verstoppen? Wat is daar mis mee? Dat is ons door de natuur meegegeven en toch werden we hierop getrained om de natuur tegen te gaan.
Het deed me denken aan een ervaring die ik gehad heb, jaren geleden, toen mijn vader overleed.
Net voor de begrafenis werd ik door geliefde mensen aangeraden om een kalmeringspilletje te nemen zodat ik het tijdens de dienst kon uithouden. Ik was geschokt ook al begreep ik dat dit met alle goede bedoelingen werd voorgesteld. Maar mijn hele lichaam zei neen. Ik heb dan ook mijn verdriet laten stromen. Zo werd mijn rouwproces niet vertraagd, noch tegengehouden. Er zijn culturen waar zowel mannen als vrouwen bij een sterfgeval hevig en diep en vooral 'samen' huilen. Zo hoort het! Spijtig dat dit bij ons niet kan.
Je bent niet zwak als je je vedriet en pijn laat zien! Je bent dan juist sterk! Je bent jezelf!
Een gouden tip: laat je gevoelens de vrije loop, zowel negatieve als positieve. Laat je hart spreken. Ja, ook de mannen :-)!
Als je de tekst wilt lezen over 'Huilende kinderen afleiden, is niet zo'n goed idee', klik hier